Dziedziniec szkolny

Piękny, duży, pełen drzew wiśni i ławek. Wszystkie ścieżki prowadzą do środka dziedzińca, a na środku jest piękna, duża fontanna. Taki dziedziniec to po prostu idealne miejsce na odpoczynek między lekcjami.

Hiro przeszedł próg liceum i wszedł na dziedziniec. " Wow " szczena mu opadła z wrażenia. Ten dziedziniec na prawdę był piękny. Poszedł jakąś ścieżką co chwila mijając drzewa wiśni. Było ich tu pełno. Zauważył fontannę w oddali. Poszedł w jej stronę. W końcu dotarł. Usiadł na murze fontanny i zamoczył rękę w wodzie. Ciepły wietrzyk zawiał mocniej ciągnąc za sobą zapach kwiatów. Słońce schowało się za jakimś z drzew.

Mocny podmuch wiatru przywitał ją w progu, niosąc zapach wiśni. Wzięła głęboki wdech po czym ruszyła przed siebie szukając miejsca gdzie będzie mieć idealny punkt obserwacyjny. Słońce mocno grzało. Można by powiedzieć, że było wręcz gorąco.
Nagle spostrzegła białego rumaka z rogiem na głowie, jednorożca którego grzywa lśniła w słońcu a on spokojnie skubał trawę. Dziewczyna by nie spłoszyć zwierzęcia, usiadła na trawie opierając się o drzewo sakury, by choć trochę ulżyć sobie w ten upalny jakże dzień. Wyjęła szkicownik i ołówek i zaczęła szkicować. Raz po raz używając gumki by zmazać niedoskonałości.

Hiro zauważył Saori. Lekko uśmiechnął się pod nosem i poszedł w jej stronę.
- Witaj znowu, Saori. Co rysujesz? - usiadł obok dziewczyny i kątek oka spoglądał na nią.

Odwróciła głowę w stronę skąd słyszała znajomy głos. Patrzyła się tak na niego przez parę sekund by potem poczuć jak jej twarz robi się cała czerwona. Za bliskoo pomyślała. Spojrzała na swój szkic tak, że grzywka zasłaniała jej połowę twarzy.
- J-j-jednorożca - powiedziała nieśmiało

- Ładnie malujesz - powiedział Hiro wpatrując się w dziewczynę. Nagle zawiał mocniejszy wiatr, który zrzucił płatki kwiatów z drzewa prosto na Hiro i Saori.

- D-d-dziękuje - powiedziała niepewnie. Nigdy nie była w podobnej sytuacji, dlatego sama nie wiedziała jak się zachować, co jeszcze potęgowało jej strach. Rysunek przyciskała do piersi, boją się cokolwiek powiedzieć by podtrzymać rozmowę aby chłopak sobie nie poszedł. Choć Saori nawet by nie dziwiło. W końcu w gimnazjum zawsze uchodziła za odludka. Odsunęła się parę centymetrów od chłopaka by zachować swoją "przestrzeń".
Nagle poczuła silny wiatr i coś na swej głowie, wpatrując się w to wiedziała już, że były to płatki sakury. Spojrzała na Hiro, który miał dziwnie różowy nos, by potem roześmiać się na całe gardło.
- Masz cały nos od płatków wiśni - powiedziała przez śmiech.

-Hy? - Hiro się zarumienił i zdmuchnął płatki z nosa. Po chwili zaczął śmiać się sam z siebie.

Zakryła dłonią usta. Taak to był dobry dzień. Zerknęła na jednorożca, którego zaczęła szkicować. Niestety zamiast jego było tylko powietrze. Echh i znów nieskończony rysunek. A tak mi zależało. Nagle znów dotknął ją ten znienawidzony przez nią paraliż. Jedyną drogą była ucieczka ale przecież co chłopak by o niej pomyślał więc by zacząć rozmowę, zaczęła.
- Ładną mamy pogodę, prawda? - powiedziała nieśmiało, bija się w duchu, że jest taką idiotką, która nawet nic sensownego nie może wymyślić by zacząć rozmowę.

- Tak. Całkiem ładną. - odpowiedział łapiąc jeden z płatków, które właśnie spadały.
- Chodzisz do klubu zjawisk nadprzyrodzonych, nie? - zapytał Hiro.

- Tak - kiwnęła głową, wpatrując się w niebo.

-Hmm.. - Hiro się zamyślił. Zupełnie nie wiedział o czym porozmawiać z Saori. Przez treningi koszykówki nie miał czasu rozmawiać z dziewczynami, a co dopiero się z nimi spotykać. Z resztą właśnie przez koszykówkę zrywała z nim nie jedna dziewczyna. - To.. ee.. właściwie czym się interesujesz? - zapytał bezmyślnie, po czym zaczął przeklinać w myślach jaki to jest idiotom.

O mały włos a by nie usłyszała pytania. Automatycznie twarz japonki zrobiła się czerwona a włosy zakryły połowę twarzy.
- Do końca sama nie wiem...można powiedzieć, że wszystkim a jednocześnie niczym. Lubie rysować, słuchać muzyki, czytać ale najbardziej na świecie rysować magiczne stworzenia - powiedziała wesoło - i poznawać ich - dodała zanim nie ugryzła się w język. Miała nadzieje, że chłopak nie usłyszał tego i nie będzie uważać jej za umysłowo chorą. A może rzeczywiście Saori taka była? Cóż...zawsze była odludkiem, wszyscy ją wyśmiewali i dokuczali przez co zamknęła się w sobie.
- A-a-a ty? - powiedziała szybko zerkając w bok zarumieniona